Nieuws

Sandra van ‘StamboomOnline’: “Karin, je speelt nu het theaterprogramma ‘souvenirs https://www.labloemen.nl/. Je verloot dan elke avond een aantal persoonlijke souvenirs onder het publiek.Wie van je voorouders had je ook graag wat van je souvenirs gegeven?”

“Ik zou mijn overgrootmoeder Guurtje de Vries graag mijn therapeut geven om met hem het verdriet te verwerken van het verlies van haar eerste 3 kinderen. En natuurlijk zou ik al mijn vrouwelijke voorouders willen laten genieten van mijn jurken! Daarin voel je je namelijk even een koningin….. En dat gun ik eigenlijk iedereen!”

Sandra van ‘StamboomOnline’: “Youp, in 2014 ontving je de Edison Oeuvreprijs Kleinkunst toen je voor de 200e keer in Carré speelde. Wie van je voorouders zou het meest genieten van die voorstelling?”

Youp: “Mijn in 1956 overleden opa. Hij was een ras-Amsterdammer en kwam graag in Carré”

Sandra: “Richard, je bent cabaretier en  presentator. Over welke gebeurtenis van je voorouders zou je een conference kunnen schrijven voor in je cabaretprogramma?”

Richard: “Sterker nog; ik gá over mijn deelname aan verborgen verleden in een volgende show een conference maken. Het waren zulke bijzondere verhalen en ook de redactie vertelde me dat ze maar weinig mee hadden gemaakt dat er bij één persoon zoveel te vinden was, dat ik er wel iets mee moet doen.

Eigenlijk vind ik ieder verhaal geschikt voor de voorstelling, maar het feit dat ik familie blijk te zijn van Adele Bloemendaal, een door mij zo gewaardeerde, beroemde collega is natuurlijk iets waar ik niet aan voorbij kan gaan. Daar kan ik zeker iets leuks mee”

Sandra van ‘Stamboom Online’: “Irene, je presenteert het programma ‘de perfecte vraag’. Aan wie van jouw voorouders zou jij een ‘perfecte vraag’ willen stellen?”

Irene: “De perfecte vraag’ zou ik willen stellen aan de moeder van Ignatius Hegeman (geb. 1808), de overgrootvader van mijn oma.  Ze heette Anna Louisa Barbiers en was zo arm, dat ze haar zoon Ignatius op 5 jarige leeftijd te vondeling heeft gezet in de hoop dat hij een beter leven tegemoet ging. Een hartverscheurend idee. Gelukkig gaf ze haar kind een briefje in zijn hand met een naam : ik ben Jan Aimé ! Onder die naam heeft ze hem uiteindelijk kunnen terugvinden. Hoe heeft ze dit vreselijke plan voorbereid en waarom heeft het zo lang geduurd voordat ze hem weer terugvond. Ignatius was 19 toen ze weer herenigd werden. Hoe zou dat weerzien zijn gegaan… Moederliefde pur sang. Eind goed, Al goed. Dat is toch een fijn idee.”